Fotografia di Jesús Castro Yáñez

La zattera atlantica questa volta approda sulla costa della Galizia, non lontano dal confine portoghese, per restituirci un frammento dal poema claus e o alacrán (Espiral Maior 2018) che appartiene all’ultimo libro di Lara Dopazo Ruibal, XVIIº Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño. La traduzione dal gallego-portoghese è di Marco Paone, coordinatore del Centro di Studi Galeghi.

«le scorpion est un genre d’arachnide répandu dans le régions chaudes de l’ancien monde» L’Age d’Or, L. Buñuel

da claus e o alacrán (Espiral Maior 2018)

***

os insectos existen –quero dicir
son reais
e eu
eu tamén
eu tamén son real
e o espertador, ás sete da mañá.
as vendas vermellas nos pulsos.
existe o teléfono que case non soa
e unha cama enorme
azul.
existen os libros que un día heiqueimar
antes de perder a cabeza.
existen todos os cadernos
e a falta de interese por abrilos.
toda eu, esas dores
desangrándome sen motivo aparente
mentres fóra chove,
porque a auga purifica
mesmo se nunca deixa de chover.
existen,
existen
os buracos nas capas dos ollos
as palabras, todas elas
mesmo as que non sei–
que configuran o mapa do ceo.
e existe o ceo, mentres leo libros
que nunca coñecerei de todo
na cama enorme e solitaria
trala fiestra que rompe e cai á rúa.
agardo que rompa e caia á rúa
e estea ela debaixo.
poder apertala por útima vez
pero ter polo menos esa última vez
e despois
a presión, o ritmo acelerado.
despois
os golpes cos puños contra o ar
que son coma un baile
pero outros versos
que non son estes versos
e o meu escaso interese por liberalos
noutras linguas, tan miñas
que non as falo.
os insectos
existen e falan esas linguas
percorren eses corpos en silencio
porque son donos de todo o que tocan
e eu
eu no meu parto constante de larvas
no nacemento do pelo
nas cellas, na fronte, nas pernas
un pelo que medra sen forza
mentres golpeo cos pulsos vendados
e rompo as palabras cos golpes
nese escaso interese por mantelas intactas.
din poesía e eu golpeo
poñen un espello e eu
golpeo
con tanta forza que perdo visión
ás sete da mañá, perdo visión
pola noite agudizo os oídos
pero perdo visión
nesta esterilidade do cotiá
sen enerxia para facer máis nada
que golpear o vento
e sentir a inutilidade,
a cegueira

os insectos van amodo
como lesmas

existo porque eles son reais
os insectos
os seus nomes.
claus tamén existe
tamén é real
deitado na cama azul
a peito aberto
co corazón pendurado das paredes.
repetido máis de trinta veces
o seu corazón metálico
mexido polo vento.
o teito todo é un espello no que claus se mira.
cando chego, á noite
cólleme a man
para que recoñeza as costuras.
o peito aberto
ensánchase co paso dos dedos
a cama azul é enorme e está fría.
os insectos soben polas paredes
e cobren os corazóns tan amodo
tan amodo
que os sinto respirar

***

gli insetti esistono – voglio dire
sono reali
e io
anch’io
anch’io sono reale
e la sveglia, alle sette di mattina.
le bende rosse sui polsi.
esiste il telefono che quasi non squilla
e un letto enorme
blu.
esistono i libri che un giorno dovrò bruciare
prima di perdere la testa.
esistono tutti i quaderni
e la mancanza di voglia nell’aprirli.
io tutta, questi dolori
dissanguandomi senza un motivo apparente
mentre fuori piove,
perché l’acqua purifica
incluso se non smette mai di piovere.
esistono,
esistono
i buchi negli strati degli occhi
le parole, tutte loro
incluse quelle che non so –
che configurano la mappa del cielo.
e esiste il cielo, mentre leggo libri
che non conoscerò mai del tutto
nel letto enorme e solitario
dietro la finestra che si rompe e cade per strada.
spero che si rompa e cada per strada
e lei sia sotto.
potere abbracciarla per l’ultima volta
ma avere almeno quest’ultima volta
e dopo
la pressione, il ritmo accelerato.
dopo
i colpi con i pugni per aria
che sono come un ballo
ma altri versi
che non sono questi versi
e il mio scarso interesse nel liberarli
in altre lingue, così mie
che non le parlo.
gli insetti
esistono e parlano altre lingue
percorrono quei corpi in silenzio
perché sono padroni di tutto ciò che toccano
e io
io nel mio parto constante di larve
nella nascita dei peli
sulle ciglia, sulla fronte, sulle gambe
un pelo che cresce senza forza
mentre colpisco con i polsi bendati
e rompo le parole a colpi
in questo scarso interesse per mantenerle intatte.
dicono poesia e io colpisco
mettono uno specchio e io
colpisco
con così tanta forza da perdere la vista
alle sette di mattina, perdo la vista
di notte allungo le orecchie
ma perdo la vista
in questa sterilità del quotidiano
senza energia per fare nient’altro
che colpire il vento
e sentire l’inutilità,
la cecità

gli insetti vanno piano
come lumache

esisto perché loro sono reali
gli insetti
i loro nomi.
claus anche esiste
è anche reale
sdraiato sul letto blu
a cuore aperto
che penzola dalle pareti.
ripetuto più di trenta volte
il suo cuore metallico
sbattuto dal vento.
il tetto è tutto uno specchio in cui claus si guarda.
quando arrivo, di notte
mi prende la mano
per riconoscere le cuciture.
il cuore aperto
si gonfia al tatto delle dita
il letto blu è enorme ed è freddo.
gli insetti salgono sulle pareti
e coprono i cuori così lentamente
così lentamente
che li sento respirare

 

Lara Dopazo Ruibal (Marín, 1985) è una scrittrice galiziana, laureata in Giornalismo, con un master in Cooperazione Internazionale e un master in Filosofia Pratica, e partecipante al Programma sperimentale di Studi su ‘Mancomún: Feminismos, Rurais e Comúns’. Ha pubblicato le opere dende illa peixe (Xunta de Galicia 2009), ovella (Concello de Outes 2016), Clementina (Edita-me 2016), Os lobos na casa de Esaú (Chan da Pólvora 2017) e claus e o alacrán (Espiral Maior 2018) e ha vinto, tra gli altri, i concorsi ‘Nortear’ di narrativa e ‘GZCrea’, ‘Francisco Añón’ e ‘Fiz Vergara Vilariño’ di poesia. Inoltre è stata co-editrice e co-autrice dell’opera A través das marxes. Entrelazando feminismos, ruralidades e comúns.

(Visited 270 times, 1 visits today)