Traduzioni di Achille Ziccardi
chiesa
la guida annuncia ai suoi seguaci
che i santi qui in silenzio mistico
stanno a contare le notti ed i giorni
fino alla prossima settimana santa
sta col suo parasole come uno scettro
impettito in mezzo alla nave
e si articola un cammino
lungo il cuore che sanguina per tanta magnificenza
alla mia sinistra il custode del tesoro
alza i tacchi come uno zuavo miope
a fare una ramanzina a un paio di gambe nude
in un miscuglio stentoreo di italiano e francese
ma l’esibizionista riceve un panno
con un cartellino col prezzo calligrafato
per solo un euro di compassione
tocca la peccatrice in tal modo coperta
così nella chiesa maria maddalena
tutto cade nella piega marmorea del blocco sacrificale
perfino il blu della vetrata
*
de gids verkondigt zijn volgelingen
dat de heiligen hier in gewijde stilte
hun nachten en dagen staan te tellen
tot de volgende settimana santa
hij staat met zijn parasol als scepter
te gloriëren te midden van het schip
en articuleert zich een weg
langs het hart dat bloedt om zoveel praal
links van mij licht de schatbewaarder
de hielen om als een bijziende zouaaf
een stel blote benen de levieten te lezen
in een luid mengsel van italiaans en frans
maar de exhibitioniste krijgt een strook stof aangereikt
met gekalligrafeerd prijskaartje
voor slechts een euro barmhartigheid
raakt de zondares dan toch bedekt
zo valt in de chiesa maria maddalena alles weer
in de marmeren plooi van het offerblok
zelfs het binnentuimelend glasraamblauw
morandi
un camionista schiaccia la provvidenza
pestando il freno col piede
maledice il diavolo
implora san cristoforo
strozza il volante con gli artigli
impietrito all’orlo del trampolino genovese
sente il sapore della polvere delle anime in volo
“servono architetti pontieri”
risuona ancora di domenica fra i piloni
giorni dopo devoti ingegneri
calcolano la stabilità di una cappella alla memoria
sulla piazza del popolo pendono cinque stelle
a mezz’asta alle pertiche ondeggianti
la tramontana sente il loro scricchiolìo
e sussurra che anche questo metallo è stanco
*
een trucker stampt de voorzienigheid
met zijn voet uit de rem
hij vervloekt de duivel
bezweert san christoforo
hij wurgt met zijn klauwen het stuur
staart versteend naar de rand van de genovese schans
proeft het stof van vluchtende zielen
bruggenbouwers zijn nodig
galmde het ‘s zondags nog tussen de pilaren
daags nadien zitten devote ingenieurs de
stabiliteit te berekenen van een gedachteniskapel
op de piazza del populo hangen vijf sterren
halfstok aan zwiepende masten
de tramontana hoort hun gekreun en
fluistert dat ook dit metaal oh zo moe is
Hubert De Clercq è un avvocato della formazione ma ha un grande interesse per la letteratura in generale e la poesia in particolare. E membro dell’Anfiteatro, amici della cultura italiana (Sint-Niklaas–Belgio). Recentemente la sua poesia è apparsa sulla rivista Het gezeefde gedicht a cura di Roel Richelieu Van Londersele.
Achille Ziccardi, milanese di origine, abita da 49 anni ad Anversa e guarda ormai a sé stesso come un ponte fra 2 culture. Su base del tutto volontaria è un membro molto attivo di Anfiteatro, associazione culturale di italofili fiamminghi ed olandesi.