Foto di copertina di Gerald Zörner

Da Tijdelijke halte – Fermata provvisoria (CFR – Le Farfalle di Plutone, 2013)

Traduzione dall’olandese di Pierluigi Lanfranchi

 

Naar Brouwershaven

Een trekker nadert in slakkengang de dijk
en waar hij rijdt verschijnen acht lijnen
en in ieder spoor van de trekker
staat midden in de voor een rij plantjes.

De man op de trekker haalt de dijk nabij
een hendel naar voren en draait het stuur

tot de trekker aan de vorige sporen aanlijnt
en een nieuwe route weg van de dijk begint.

Zes seizoensarbeiders zitten tussen tentzeil
achterop de trekker verdelen twee de planten

en vier werpen in in de schaduw van de tent
de planten in gaten in de werkbank voor hen.

Achteraan de trekker zakt aan een stang een vork
en langs acht haken die de grond raken vallen de plantjes

en rijgen aaneen buiten het zicht van de werkers
kijkend naar hun handen tillen ze het land omhoog.

Verso Brouwershaven

Un trattore si avvicina alla diga a passo di lumaca
e dove passa appaiono otto linee

e in ogni traccia del trattore
si trova al centro del solco una fila di piantine.

L’uomo sul trattore vicino alla diga
tira una leva verso di sé e sterza

finché il trattore si allinea alle tracce precedenti
e un nuovo cammino inizia allontanandosi dalla diga.

Sei operai stagionali stanno sotto il telo di una tenda
due dietro il trattore distribuiscono le piante

gli altri quattro all’ombra della tenda gettano
le piante nei buchi del banco di lavoro davanti a loro.

Dietro il trattore una forca fissata a una sbarra si abbassa
e lungo gli otto ganci che toccano il terreno cadono le piantine

e formano una catena lontano dallo sguardo dei lavoratori
che guardando le loro mani sollevano in alto il paese.

Eiland

Er staat een vrouw
voor het raam.
Ze kijkt naar buiten.
Ze kijkt
wie er is.

De boot naar een ander land? –
vaart niet meer. Een eiland nog,
vereenzaamd. Ze eet niet meer. Drinkt
niet. Slaapt in een witte nachtpon.

Op een platform onder Majakovski’s gezicht
– dat spijkerbroeken aanprijst, a bit too baggy –
wachten, alsof we denken. Aan een huis.

Met voor het raam
een vrouw.
Haar gezicht bleek
tussen het ongekamde haar.

Dank je zeggen, verdomme, en please
en elk verzoek vriendelijk, vriendelijk.

Ik heb aangebeld, op de deur gebonsd
een aantal maal haar naam geroepen.

Dan staat er voor het raam een
vrouw.
Het is mijn moeder.

Ze zegt: ik ben jouw moeder.
Denk niet na, alle schepen die zijn verbrand.

Isola

C’è una donna
alla finestra.
Guarda fuori.
Guarda
chi c’è.

La nave diretta verso un altro paese? –
non naviga più. Non è che un’isola,
abbandonata. Non mangia più. Non
beve. Dorme in una camicia da notte bianca.

Su una piattaforma sotto il volto di Majakovski
– che pubblicizza un paio di jeans, a bit too baggy –
aspettare, come se stessimo pensando. A una casa.

Con una donna
alla finestra.
Il suo volto pallido
tra i capelli spettinati.

Dire grazie, cazzo, e please
e chiedere sempre in modo cortese, cortese.

Ho suonato, bussato alla porta
chiamato il suo nome varie volte.

Allora c’è una donna
alla finestra.
È mia madre.

Dice: sono tua madre.
Non pensarci, tutti i ponti sono bruciati.

 

Ourcq

Van de ijsbreker die loskomt van de kade
schieten scheuren door de ijslaag,
van de ene oever naar de andere
trilt het schip en kruit het ijs,
tot diep in het kanaal helt de oppervlakte
en bolt en splijt, verkruimelt en smelt.

Nu is zichtbaar
hoe zwaar een zwaan moet zijn.
Fors als zijn buik en vliespoten
is het ijs, niet wit maar transparant.
Waar hij staat, ligt
een laag water.

Iemand schept het ijs uit de fontein.
Iemand stapelt tegels in een krat.
Iemand haalt de brug op.

De ijsbreker nadert.
De zwaan staart onafgebroken.

Ourcq

Dal rompighiaccio che si stacca dal molo
si fendono crepe nello strato di ghiaccio,
da una riva all’altra
trema la nave e si accumula il ghiaccio,
verso il fondo del canale s’inclina la superficie s’incurva e si spacca, si sbriciola e fonde.

Ora si può vedere
quanto pesa un cigno.
Robusto come il suo ventre e le sue zampe palmate
è il ghiaccio, bianco no ma trasparente.
Dove si trova il cigno
c’è uno strato d’acqua.

Qualcuno estrae il ghiaccio dalla fontana.
Qualcuno ammassa lastre in una cassa.
Qualcuno alza il ponte.

Il rompighiaccio accosta.
Il cigno guarda fisso

Erik Lindner (L’Aia, 1968) già a sedici anni comincia a leggere in pubblico le sue poesie. È stato ospite di numerosi festival internazionali, ha organizzato eventi letterari all’Institut Néerlandais di Parigi, insegnato alla Gerrit Rietveld Academie ad Amsterdam ed è stato critico letterario per De Groene Amsterdammer. La sua prima raccolta è Tramontane (Perdu, 1996). Presso la casa editrice De Bezige Bij ha pubblicato le raccolte Tong en trede (2000), Tafel (2004), Terrein (2010) e il romanzo Naar Whitebridge (2013). In Francia ha pubblicato l’antologia Le verre est un liquide lent – 33 poètes néerlandais (Farrago, 2013) e la raccolta Terrain (cipM, 2007). Nel 2012 ha trascorso un anno a Berlino su invito del Berliner Künstlerprogramm del DAAD. Nel 2013 è stata pubblicata la traduzione tedesca di un’ampia scelta della sua produzione con il titolo Nach Akedia (Matthes & Seitz verlag). È redattore delle riviste letterarie De Revisor e Terras. Fermata provvisoria è il suo primo libro in italiano.